Είχα γράψει για τα 6 πράγματα που μάς χαλάνε το Πάσχα και το θλιβερά ετερόκλητο Fan Club μου με είχε ανταμοίψει με λίγες εκατοντάδες views και κάτι λίγα like (λες και τα βάζουν από την τσέπη τους). Επανέρχομαι για τα Χριστούγεννα, κραδαίνοντας την κόψη του καταγγελτικού μου λόγου σε όλους αυτούς που παλεύουν (με επιτυχία) να μάς εκνευρίσουν.
Στο Νο 5: Ο φτωχούγεννος. Πρόκειται για δημιούργημα της κρίσης. Όπου σταθεί και όπου βρεθεί επαναλαμβάνει τη φράση ‘πού λεφτά για τέτοια φέτος …’ συνοδεύοντάς την με ανεβοκατέβασμα του κεφαλιού για ακόμη μεγαλύτερη έμφαση, ελπίζοντας να εξαφανίσει κάθε ίχνος καλής διάθεσης από τον άτυχο περιγυρό του. Είναι ο τύπος του μίζερου που τώρα με την κρίση έχει τόσο σουξέ που κοντεύει να γίνει πλατινένιος. Είναι ο ίδιος που σού κουρελιάζει τα νεύρα όλο το καλοκαίρι ρωτώντας ‘πότε παίρνεις άδεια’ και μετά παραφυλάει μόλις γυρίσεις για να σε αποτελειώσει ευχόμενος ‘καλό χειμώνα’.
Στο Νο 4: Ο ρεβεγιονάνθρωπος. Είναι η χριστουγεννιάτικη έκδοση του γαρυφαλλορίχτη. Ενώ όλο τον υπόλοιπο χρόνο συχνάζει στα κέντρα ‘για να ξεσκάσει’, τις γιορτές πηγαίνει ‘για να κάνει ρεβεγιόν’. Το πραγματικό πρόβλημα αρχίζει όταν, για 
κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο, υποθέσει ότι μπορεί και να τον ακολουθήσεις, οπότε αναπτύσσει μία (διόλου πειστική) επιχειρηματολογία, κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι α) τα υποκοριστικά (τραπεζάκι, ποτάκι, μπουκαλάκι κλπ) και β) η εμμονική επανάληψη της φράσης ‘έλα μωρέ, για το καλό’
Στο Νο 3: Ο βλαχοκοσμοπόλιταν. Η ίδια αγελαία παρόρμηση που το Πάσχα ωθεί το νεοέλληνα να πάθει υστερία με το φαί, τα Χριστούγεννα τον μετατρέπει σε διεθνή bon viveur, ή τουλάχιστον σε εξέχον μέλλος της μεγαλοαστικής μπουρζουαζίας. Ο ίδιος άνθρωπος που τη Λαμπρή χορεύει γύρω από το αρνί με ανοιχτό το πουκάμισο σφυρίζοντας με τα δάχτυλα, πάει στο ρεβεγιόν φορώντας ό,τι πιο ακριβό (και συνήθως κακόγουστο) διαθέτει και με υπεραπαραίτητο αξεσουάρ ένα κουτί πούρα. Στριφογυρίζει στην παλάμη του το Single Malt ουισκάκι, επαινώντας τη φρουτώδη επίγευσή του και αφού φάει και σκάσει, μιλάει με τους άλλους άντρες για επενδύσεις (συνήθως φωτοβολταϊκά)
Στο Νο 2: Ο αποδρασάκιας. Τόπος κατοικίας: Αθήνα. Ηλικία: 28 έως 50. Φετίχ: Το μποτιλιάρισμα. Πρόκειται για τον τύπο που δεν τον αγγίζει η κρίση. Που θα πάει για καφεδάκι Κυριακή πρωί ανήμερα Χριστούγεννα στο χιονοδρομικό, μαζί με χιλιάδες άλλους. Και μετά θα διαγκωνιστεί για μια θέση στο παραδοσιακό ταβερνάκι για να φάει ψωμί (μισο)ψημένο στο τζάκι. Και μετά θα ξαναπάει για καφεδάκι. Και μετά θα πάρει το δρόμο της επιστροφής. Και θα μποτιλιαριστεί. Πάλι.
Στο Νο 1: Ο φλουροδύτης. Πρόκειται για ως επί το πλείστον φυσιολογικούς ανθρώπους που όταν έρχεται η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας φανερώνουν μια σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητάς τους: τη φλουρολαγνεία. Αφού πρώτα προσπαθούν να κάνουν ακτινογραφία στη βασιλόπιτα με το μάτι για να εντοπίσουν το νόμισμα και δεν τα καταφέρουν, επιδιώκουν να διαλάθουν της προσοχής των υπολοίπων και να τη σηκώσουν, έστω λίγο, για να δουν από κάτω. Στη συνέχεια επιτίθενται στο κομμάτι σαν βαμπίρ σε λαιμό παρθένας και το διαλύουν στα εξ ων συνετέθη σε χρόνο ρεκόρ.Σύμφωνα όμως με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία το φλουρί 9 στις 10 πέφτει ή στο Χριστό, ή στην Παναγία, ή στο σπίτι, ή μισό – μισό στα παιδιά (αλλιώς θα τσακωθούνε Πρωτοχρονιάτικα), οπότε ο φλουροδύτης ξεμένει με ένα κομμάτι κέικ που μοιάζει με διαλυμένο καλύμνικο σφουγγάρι.
palamidi.gr 