Σαββατιάτικη βόλτα στο Ναύπλιο

Ο Τάκης Κωλοπλένης έχει γύρει στην κουπαστή του μπαλκονιού του κάπου στην Αιγίου. Είναι ένα γλυκό, φθινοπωρινό απόγευμα του Οκτώβρη. Το φεγγάρι ήδη αχνοφαίνεται πάνω από την Ευαγγελίστρια. Κοντεύει να γεμίσει. Ο Τάκης αποφασίζει ν΄εκμεταλλευτεί το ειδυλλιακό σούρουπο και να κατέβει μια βόλτα με την οικογένεια στην Παλιά Πόλη.

Αφού έχει τακτοποιήσει το καρότσι του μπέμπη του στο port bagages και λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο, το βλέμμα του πέφτει στο παρτέρι απέναντι του. Ένας μεσήλικας κύριος και μια κοπελίτσα περιμένουν υπομονετικά τα σκυλάκια τους να ξαλαφρώσουν στις πρασινάδες και -ενίοτε-στις πλάκες του πεζοδρομίου. Εννοείται ότι δεν κάνουν καμιά κίνηση για να μαζέψουν τα κατάλοιπα της κένωσης του τετράποδου φίλου τους…

 Ήταν κάποτε πολύ ωραίο αυτό το παρτέρι. Ο Τάκης το θυμάται από τότε μου μετακόμισε στη γειτονιά. Με το γκαζονάκι του. Το τεχνητό ποτισματάκι του. Που ξεκίναγε αυτόματα τα καλοκαιρινά βράδια και δρόσιζε τον αέρα. Που το κούρευαν τακτικά. Αλλά εδώ και κάποια χρόνια χρόνια αφέθηκε στην τύχη του. Τώρα φυτρώνουν μόνο αγριόχορτα κι ό,τι άλλο προστάζει η φύση. Η τεχνητή βροχή σίγησε. Και η μικρή όαση κατάντησε χώρος parking και το μεγάλο αφοδευτήριο της περιοχής…

Ο Τάκης ξεκίνησε για την Παλιά Πόλη. Στο δρόμο για την Ενδεκάτη κόντεψε να τρακάρει δύο φορές. Μία στο σημείο επικοινωνίας της Αιγίου με την Άργους. Και μία στον κόμβο της Ενδεκάτης. Και τις δύο φορές κάποιοι αγνόησαν τις πινακίδες stop και παραχώρησης προτεραιότητας και μπούκαραν αφρενάριστοι στις διασταυρώσεις. Ο Τάκης έχει πάψει εδώ και καιρό να διαλολοστέλνει. Τώρα απλά προσέχει…

Μόλις έχει στρίψει στη Σιδηράς Μεραρχίας και αναγκάζεται να σταματήσει απότομα. Μπροστά του ένα μεγάλο κομβόι αυτοκινήτων κινείται σημειωτόν. Η ουρά ξεκινά από το πάρκο και φτάνει στην Ενδεκάτη. Τι έχει συμβεί; Ο Τάκης δεν πολυπροβληματίζεται. Ξέρει ότι προπορεύεται κάτι από τα εξής: α) άμαξα, β) τρενάκι, γ) τετράτροχο ποδήλατο. Ή και τα τρία μαζί. Δεν μιλάει. Ξέρει  ότι αποτελούν μέρος της τουριστικής φυσιογνωμίας της πόλης…

Φτάνει στο πλακοστρωμένο κομμάτι της Λεωφόρου Αμαλίας. Κι εκεί σημειωτόν. Γιατί ντόπιοι κι επισκέπτες έχουν παρκάρει στην αριστερή πλευρά του δρόμου μέχρι τη Βιβλιοθήκη. Κάτω από τις ευδιάκριτες πινακίδες απαγόρευσης στάσης και στάθμευσης. Οι οποίες, αν είχαν στόμα, θα ρώταγαν τί στα κομμάτια κάνουν εκεί πέρα…

Με προσοχή έξω κι από τον Άγιο Νικόλαο και το Παλιό Δημαρχείο. Εκεί μπήκαν σιδερένιες μπάλες για να αποτρέψουν το παρκάρισμα. Αποτέλεσμα; Τα ΙΧ παρκάρουν απροβλημάτιστα έξω από αυτές, μειώνοντας ακόμα περισσότερο το διαθέσιμο πλάτος του δρόμου…

Παρκάρει στο λιμάνι.  Φτάνει με το καρότσι στο Μεγάλο Δρόμο από τις λίγες ράμπες που δεν έχουν κλείσει ΙΧ και απ’ όπου υπάρχει υποψία διάβασης πεζών. Η κυρά θέλει παγωτάκι. Δύσκολη επιλογή. Το Ναύπλιο έχει, πλέον, περισσότερες gelaterie κι από την ευρύτερη περιοχή του Πάνθεον στη Ρώμη…

Έχει νυχτώσει για τα καλά. Με το παγωτάκι στο ένα χέρι και σπρώχνοντας το καρότσι με το άλλο περπατά αμέριμνος στη Σταϊκοπούλου μαζί με δεκάδες άλλους. Ξαφνικά ακούει πίσω του ένα γνωστό ήχο. Είναι το κουδούνι του τετράτροχου ποδηλάτου.Το χτυπά μανιωδώς ο μικρός γιός οικογένειας επισκεπτών που περιδιαβαίνει ανέμελα και χαρωπά όλη την Παλιά Πόλη. Περιμένοντας το πλήθος του κόσμου που συναντά στα στενά ν΄ανοίξει αδιαμαρτύρητα, όπως η Ερυθρά Θάλασσα στους Ισραηλίτες, για να περάσουν…

Τα ίδια και παρακάτω, στην Πλαπούτα. Τώρα είναι το ΙΧ ενός ντόπιου που θέλει σαββατιάτικα να περάσει για να παρκάρει στην πλατεία του Αη Γιώργη…

Ο Τάκης γύρισε σπίτι με ένα έντονο συναίσθημα χαρμολύπης. Χαράς γιατί ζει σε μια τόσο όμορφη πόλη. Και λύπης γιατί ντόπιοι και περαστικοί δεν της δείχνουν το σεβασμό που της αξίζει…