Πριν από δυο μήνες, ένας καλός φίλος που είναι ‘μέσα’ στην ομάδα, μου είπε: Ρε Παναγιώτη (ορίστε, αποκάλυψα και το μικρό μου), είναι δυνατόν να είναι τόσο εύκολο; Είναι δυνατόν αυτή η ομάδα να μην μας βγάλει την ψυχή;

Δικαιώθηκε.

Δυστυχώς: Γιατί με μια σειρά λαθών, από διοίκηση και ποδοσφαιρικό τμήμα, φθάσαμε να διεδικούμε σε ρώσικη ρουλέτα μια ιστορική άνοδο που φάνταζε κερδισμένη από χέρι (οχτώ βαθμοί διαφορά από τον Παρνασσό).

Ευτυχώς: Γιατί όπως πήγαν τα πράγματα, θα μπορούσε αυτή τη στιγμή η υπόθεση άνοδος να έχει χαθεί μαθηματικά και τώρα να συζητάμε πώς θα βγάλουμε τη χρονιά στο … τοπικό.

Αυτά όμως είναι περασμένα. Και ανεπίκαιρα. Μέχρι την Κυριακή το απόγευμα. Μετά θα έχουμε όλη την άνεση να τα συζητήσουμε και εδώ μέσα και διά ζώσης. Τώρα τι κάνουμε;

 

nafp11

Συμπαραστεκόμαστε. Τι άλλο; Και ελπίζουμε. Ελπίζουμε τα παιδιά που θα παίξουν να αισθανθούν το διακύβεβευμα και να δώσουν το περίσσευμα της ψυχής τους. Ελπίζουμε ότι οι φίλαθλοι που θα έρθουν θα δώσουν δύναμη στην ομάδα μας, σεβόμενοι τους αντιπάλους. Εδώ θέλω να σταθώ, ξεκαθαρίζοντας ότι άλλο η φωνή και η ένταση και άλλο η βία. Η μεν χαρακτηρίζει ανθρώπους που αγαπούν την ομάδα τους και η δε ορεσίβιους βλάκες. Απλά και ξεκάθαρα. Ελπίζουμε ότι η τύχη θα ‘ναι μαζί μας. Την χρειαζόμαστε και αυτή. Ελπίζουμε ότι ο διαιτητής δεν θα γίνει πρωταγωνιστής.

Ελπίζουμε ότι στις 6 η ώρα της Κυριακής θα χαμογελάμε με ανακούφιση. Ότι θα ονειρευόμαστε την καινούρια χρονιά στην Γ’ Εθνική μετά από 17 ολόκληρα χρόνια (πώς περάσαν έτσι ρε π…η). Ότι θα περιμένουμε τα παιχνίδια με την Καλαμάτα και τον Παναργειακό και όχι με τον Αργοναύτη και το Κιβέρι. Ότι θα βάλουμε κάτω τα λάθη μας και θα διδαχθούμε από αυτά και όχι ότι θα χτυπάμε το κεφάλι μας.

Ελπίζουμε. Τι άλλο;