Δεν είναι η πίστη αυτό που τέτοιες μέρες μας φέρνει στο μυαλό τα παιδικά μας χρόνια. Είναι μάλλον η μαγεία της μεγάλης εβδομάδας. Μια εβδομάδα χωρίς μαθήματα, με καλό καιρό και ένα σπίτι που οι ρυθμοί του άλλαζαν. Κάθε μέρα υπήρχαν καινούριες δουλειές: μια να αλλάξουμε χρώμα στα αυγά, μια να φτιάξουμε τσουρέκια και κουλούρια και άλλα διάφορα. Και κάθε μέρα εκκλησία (βάρβαρο αυτό) να ακούς τον παπά να ψέλνει σε μια ακατανόητη γλώσσα. Να βλέπεις στολισμένους επιτάφιους και λαμπάδες και φαναράκια και να απορείς…  Γιατί ήταν όλα διαφορετικά αυτή την εβδομάδα (τουλάχιστον στο χωριό μου).

Ίσως επειδή ήταν μια εβδομάδα αφιερωμένη στους νεκρούς. Μέχρι το μεγάλο Σάββατο οι μανάδες μας τρέχανε συχνά-πυκνά στο νεκροταφείο να καθαρίσουν, να βάλουν λουλούδια, να ανάψουν τα καντήλια, να βάλουν λιβάνι και κεριά στα μνήματα. Μαζί τους τράβαγαν και εμάς. Με πολλά παιδιά μαζεμένα εκεί, ο χώρος του νεκροταφείου γινόταν ξαφνικά μια παιδική χαρά (πέρα από κάθε λογική). Όλα βρίσκονταν σε άλλους ρυθμούς.

Ακόμα και το φαγητό άλλαζε. Τρώγαμε κάτι περίεργα φαγητά που όλη την υπόλοιπη χρονιά σπάνια τα βάζαμε στο τραπέζι. Τη μεγάλη εβδομάδα όμως ήταν κυρίαρχα: χαλβάς, ταραμάς, τουρσιά, καλαμάρια, χταπόδια και το Πάσχα σουβλιστό αρνί και κοκορέτσι.

Όσο για το λόγο που γίνονταν όλα αυτά; Μυστήριο. Μεγαλώνοντας μάθαμε το «θείο δράμα» στα θρησκευτικά. Το Πάσχα των παιδικών μας χρόνων όμως δεν ήταν θρησκευτικό. Ήταν μια εμπειρία πολιτισμική. Οι παραδόσεις και ο λαϊκός πολιτισμός πρόσταζαν και ακολουθούσε το θρησκευτικό συναίσθημα.

Τα αρνιά, τα κοκορέτσια, τα γλυκά και τα κόκκινα αυγά όλα δημιουργούσαν μια γιορτινή ατμόσφαιρα αυτές τις μέρες. Τις ίδιες μέρες όμως κλαίγαμε με τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» που έδειχνε στην τηλεόραση και νιώθαμε λιγάκι υποχρεωμένοι να το δούμε.

Η αντίφαση ήταν έντονη. Από τη μια μεριά η θλίψη και από την άλλη το πανηγύρι. Ενώνοντας αντικρουόμενα πράγματα προκύπτει η Μεγάλη εβδομάδα και το Πάσχα των παιδικών μας χρόνων. Με πολλές αντιθέσεις, αντιφάσεις και διαφορές που μεγαλώνοντας τις ταξινομήσαμε σοφότερα. Κανένας όμως δεν τις ξέχασε.

Zouperman